Działanie, tu i teraz

Zwykłe życie, muszę nazywać rzeczy po imieniu. Tu i teraz, tak właśnie mija mi czas. Dzień znów staje się krótszy - przynajmniej w naturze wszystko sie zgadza. To mniejsza ilość światła, która ogrzeje moje ciało spragnione ciepła. I to jak! Myślami jestem na Moczydle, jest 27 stopni w cieniu. Oczywiście przyjechałam tu rowerem. Mam 26 lat (ok, za miesiąc!) i nie narzekam. Zwykłe życie mi się podoba. Mam spoko pracę, mam gdzie mieszkać, mam co jeść, czasem kupuję książki. Niedługo będę wracać, jeszcze chwilę poleżę w cieple mej wyobraźni. W niej mam 26 lat i nie mam zwyrodnienia kolana.

dupochron

Znamiennym zagadnieniem jest odpowiedzialność. A może nawet współpraca? A współpraca i odpowiedzialność w pracy - oksymoron? Na garnuszku państwa było inaczej. Zaiste także, a nawet bardziej! trzeba było wszystko dokumentować, kopiować, zbierać podpisy, zgody, zatwierdzenia, etc., etc.

Niestety ciągle muszę uczyć się walki o swoje.

I dupochron na wszystko!

Bez sentymentów

Każdy może dziś napisać książkę. Jesteś celebrytą-alkoholikiem, sprzątasz dom w szpilkach, jadasz na śniadanie musli za 40 zł - napisz o tym. Tylko po co? Pełna podziwu obserwuję zalewający nas książkowy przemysł głupoty. Jest popyt? Najpewniej, ale najgorsze w tym zalewie przeciętności jest to, że pozycje naprwdę godne uwagi są pomijane.

Wiedziona ciekawością, ale też poleceniami książki - tudzież autorki, sięgnęłam po twórczość Alex Kavy (Dotyk zła). Jedno trzeba przyznać - lektura wciągająca, napisana przystępnym językiem. Bardzo przystępnym - próżno szukać bardziej rozbudowanych form stylistycznych. W prostocie tkwi sukces? Możliwe. Niestety to kolejne naprawdę nic nie wnoszące czytadło. Raczej nie sięgnę po kolejną.

Zaiste, każdy może pisać. Utrata pracy jak widać też może być pretekstem. Znasz kogoś, kogo właśnie wylali? Już wiesz, co mu sprezentować. Świetnie wydana, wydrukowana bez grama czarnego tuszu książka Wojciecha Albińskiego Jak czuć się dobrze gdy Cię wywalą. Część wizualna jak najbardziej na propsie, treść, no cóż, nigdy nie miałam złudzień kim (czym) jest dzisiejszy pracownik.
Sentymenty nie istnieją.