bor

Widziałam wczoraj zachód słońca, cały w żółciach, i pomyślałam sobie: Mój Boże, a cóż ja znaczę? Tyle co nic. Nikt mnie nie potrzebuje. Oczywiście to samo pomyślałam przedwczoraj, ale wtedy padało.
Od niedzieli nie mam pracy. Znowu. Jeśli jednym słowem miałabym opisać moje aktualne życie, całe to moje nędzne jestestwo, to byłaby to zdecydowanie 'tymczasowość'. Stan ten rozpierdala mnie już totalnie na cząstki elementarne.
Wróćmy do ostatniej niedzieli (tak, tak - ta ostatnia niedziela). Dzień był piękny, słoneczny. Święto Wojska Polskiego. Pełno generałów. Szybki flirt (lubisz to!) gdyż byłam w pracy, on był w pracy, wiadomo. Współpracownik mój ówczesny, francuz, wyczuł zajawkę: 'Maleńka, on jest twój'. Wdałam się w przelotni flirt z funkcjonariuszem BOR-u. Mój Boże, myślałam wówczas, skąd oni biorą do tego BOR-u takich przystojniaków?
Niewytłumaczalne zjawiska ciągle się pojawiają, co więcej trwają w czasoprzestrzeni. Jak np. to, że niektórzy ludzie wchodząc do autobusu kasują dwa bilety jednocześnie. Pozostaje to dla mnie ciągle tajemnicą..

Nie rozumiem nic a nic z własnego istnienia.